Zofia Stryjeńska (1891-1976) — wybitna polska malarka, ilustratorka i scenografka. W wieku dwudziestu lat, podając się za mężczyznę, rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, do której nie przyjmowano wówczas kobiet. Żona artysty i architekta Karola Stryjeńskiego, z którym od 1921 roku mieszkała w Zakopanem. W późniejszych latach związana z Warszawą. W okresie międzywojennym pracowała jako projektantka zabawek. Zajmowała się również malarstwem dekoracyjnym, tworząc m.in. słynne freski w Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie, polichromie w baszcie Senatorskiej na Wawelu oraz aranżując wnętrze restauracji Fukiera Warszawie. W 1925 roku, podczas Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, zaprezentowała w pawilonie J. Czajkowskiego cykl panneaux „Rok obrzędowy w Polsce”. Została honorowana złotym medalem na XVIII weneckim Biennale w 1932 roku. Odznaczona również  Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Stryjeńska na nowo zinterpretowała w polskiej sztuce folklor. Centralnym motywem jej twórczości było święto, topos nieśmiertelnego ludowego karnawału. Wykorzystując rustykalne ornamenty, z pełnym rozmachem wyznaczyła nową epokę malarstwa dekoracyjnego, pod względem zarówno formalnym, jak i narracyjnym.